رش
( رش .) (اِ.) 1 - بازو. 2 - واحد طول، از نوک انگشت میانه تا آرنج .
( رش .) (اِ.) نوعی جامة ابریشمین گرانبها.
( رش .) [ ع . ] 1 - (مص ل .) چکیدن آب و خون و اشک . 2 - باران اندک و ریزه باریدن . 3 - (اِ.) باران ریزه، باران اندک ؛ ج . رشاس .
(رَ شّ) [ ع . ] (مص ل .) 1 - آب پاشیدن . 2 - آب زدن به متاع برای سنگین شدن آن .
(رَ) (اِ.) 1 - پشته، تپه . 2 - زمین پشته پشته .
(رَ) (اِ.) نک ریش .
(رَ) [ په . ] (اِخ .) نام روز هجدهم از هر ماه شمسی .
(رُ) (اِ.) چشم غره، نگاه خشمگین .
فرانسوی، سَنگ (قریب)
1-چِکِش، چِکیدَن 2-ریزه باران 3-زَدنِ دَرداَنگیز
● arm
arm ==> دست (از شانه تا نوک انگشت)، بازو، شاخه، قسمت، شعبه، جنگ افزار، سلاح، اسلحه، دسته ى صندلى یا مبل، مسلح کردن arm
[رَ]
{ا}
بازو، یعنی از سر دوش تا آرنج . (ناظم الاطباء) (از برهان ) (لغت محلی شوشتر، نسخه خطی کتابخانه مولف ). بازو. (فرهنگ فارسی معین ) (فرهنگ خطی ) (فرهنگ سروری ).ساعد. (دهار)
رش و سنگ کم و ترازوی کژ
همه تدبیر مرد غدار است .
گز و ذرع
ز بالا فزون است ریشش رشی
تنیده در او خانه صد دیوپای .
چهل رش به بالا و پهنا چهل
نکرد از بنه اندر او آب و گل .
ز صد رش فزونست بالای او
همان سی وهشت است پهنای او.
به رش کرده بالای این پل هزار
بخواهی ز گنج آنچه خواهی بکار.
کمندی فروبرده بالای او
سرش بیست رش بد به پهنای او.
تو زآن مرز یک رش مپیمای پای
چو خواهی که پیمان بماند بپای .
ز ده رش فزون بود پهنای او
چهل رش بپیمود بالای او.
نه من و نیمش تیغی که بدو جوید کین
سه رش و نیم درازی ّ یکی قبضه ازین .
جگر بیست مبارز ستدن روز مصاف
نیزه بیست رش دست گزای
ببالای صد رش فزون از درخت
همه پر سر و بیخ بر سنگ سخت .
به منقار بگرفته یکّی نهنگ
چهل رش فزون اژدهایی به چنگ.
ز دریا فتاده به صحرا برون
درازی ّ او چارصد رش فزون .
دژآگاه دیوی بدو منکر است
ببالا چهل رش ز تو برتر است .
یک رش هنوز برنشدستی نه یک بدست
پنجاه سال شد که درین سبز پیکری .
موسی به قول عام چهل رش بود
وز ما فزون نبود رسول ما.
تذرع ; اندازه کردن چیزی را به رش . (از منتهی الارب ).* دراین شواهد بمعنی ساعد یا ساق دست است : ذراع ; داغ رش دست . مذرع ; گاوی که بازو و رشهای او پر خالهای سیاه باشد. (از منتهی الارب ). و رجوع به ذراع و ارش شود.
-رش خسروی ; ظاهراً ذراع سلطانی است . شاه رش:
رش خسروی بیست پهنای او
سوار سرافراز بالای او.
رجوع به ترکیب شاه رش و نیز ذرع و ذراع سلطانی شود.
-رش رش ; ظاهراً ذراع ذراع . ارش ارش:
یکی کوه دان مر مرا پر ز گوهر
به من پایه پایه برآیند و رش رش .
-شاه رش ; باع و شاه ارش ، یعنی ارش بزرگ که عبارت از اندازه ای باشد از سر انگشت میانین دست راست تا سر انگشت میانین دست چپ چون دست ها را از هم بگشایند. (ناظم الاطباء):
به رش بود بالاش صد شاه رش
چو هفتاد رش برنهی از برش .
همانجا یکی سهمگین چاه بود
که ژرفیش صد شاه رش راه بود.
و رجوع به ماده شاه رش شود.
* وجب و بدست که به عربی شبر گویند. (از شعوری ج 2 ورق 8).* مقدار. (ناظم الاطباء) (برهان ) (از لغت محلی شوشتر).* دستوانه . (دهار).در این معنی که گویا منظور ساعدبند مردان باشد، در متن دیگری دیده نشد.
{ا}
بازو، یعنی از سر دوش تا آرنج . (ناظم الاطباء) (از برهان ) (لغت محلی شوشتر، نسخه خطی کتابخانه مولف ). بازو. (فرهنگ فارسی معین ) (فرهنگ خطی ) (فرهنگ سروری ).ساعد. (دهار)
رش و سنگ کم و ترازوی کژ
همه تدبیر مرد غدار است .
ناصرخسرو.
گز و ذرع
ز بالا فزون است ریشش رشی
تنیده در او خانه صد دیوپای .
معروفی .
چهل رش به بالا و پهنا چهل
نکرد از بنه اندر او آب و گل .
دقیقی .
ز صد رش فزونست بالای او
همان سی وهشت است پهنای او.
فردوسی .
به رش کرده بالای این پل هزار
بخواهی ز گنج آنچه خواهی بکار.
فردوسی .
کمندی فروبرده بالای او
سرش بیست رش بد به پهنای او.
فردوسی .
تو زآن مرز یک رش مپیمای پای
چو خواهی که پیمان بماند بپای .
فردوسی .
ز ده رش فزون بود پهنای او
چهل رش بپیمود بالای او.
فردوسی .
نه من و نیمش تیغی که بدو جوید کین
سه رش و نیم درازی ّ یکی قبضه ازین .
منوچهری .
جگر بیست مبارز ستدن روز مصاف
نیزه بیست رش دست گزای
منوچهری .
ببالای صد رش فزون از درخت
همه پر سر و بیخ بر سنگ سخت .
اسدی .
به منقار بگرفته یکّی نهنگ
چهل رش فزون اژدهایی به چنگ.
اسدی .
ز دریا فتاده به صحرا برون
درازی ّ او چارصد رش فزون .
اسدی .
دژآگاه دیوی بدو منکر است
ببالا چهل رش ز تو برتر است .
اسدی .
یک رش هنوز برنشدستی نه یک بدست
پنجاه سال شد که درین سبز پیکری .
ناصرخسرو.
موسی به قول عام چهل رش بود
وز ما فزون نبود رسول ما.
ناصرخسرو.
تذرع ; اندازه کردن چیزی را به رش . (از منتهی الارب ).* دراین شواهد بمعنی ساعد یا ساق دست است : ذراع ; داغ رش دست . مذرع ; گاوی که بازو و رشهای او پر خالهای سیاه باشد. (از منتهی الارب ). و رجوع به ذراع و ارش شود.
-رش خسروی ; ظاهراً ذراع سلطانی است . شاه رش:
رش خسروی بیست پهنای او
سوار سرافراز بالای او.
فردوسی .
رجوع به ترکیب شاه رش و نیز ذرع و ذراع سلطانی شود.
-رش رش ; ظاهراً ذراع ذراع . ارش ارش:
یکی کوه دان مر مرا پر ز گوهر
به من پایه پایه برآیند و رش رش .
ناصرخسرو.
-شاه رش ; باع و شاه ارش ، یعنی ارش بزرگ که عبارت از اندازه ای باشد از سر انگشت میانین دست راست تا سر انگشت میانین دست چپ چون دست ها را از هم بگشایند. (ناظم الاطباء):
به رش بود بالاش صد شاه رش
چو هفتاد رش برنهی از برش .
فردوسی .
همانجا یکی سهمگین چاه بود
که ژرفیش صد شاه رش راه بود.
اسدی .
و رجوع به ماده شاه رش شود.
* وجب و بدست که به عربی شبر گویند. (از شعوری ج 2 ورق 8).* مقدار. (ناظم الاطباء) (برهان ) (از لغت محلی شوشتر).* دستوانه . (دهار).در این معنی که گویا منظور ساعدبند مردان باشد، در متن دیگری دیده نشد.
[رَ]
{ا}
نوعی از جامه ابریشمین گرانبها. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ فارسی معین ) (انجمن آرا) (آنندراج ) (از برهان ) (فرهنگ اوبهی )(از لغت محلی شوشتر، نسخه خطی کتابخانه مولف ) (از فرهنگ جهانگیری ) (از غیاث اللغات ) (از شعوری ج 2 ورق 8) (از فرهنگ سروری ) (از فرهنگ رشیدی ):
تا شود از باد آبان باغ پر دینار زرد
تا شود از ابر نیسان باغ پر دیبای رش .
سائل از جامه خانه تو برد
اطلس و خزّ و توزی و کژ و رش .
فراش صنع قدرت او گسترد بساط
از حزمه حزمه حله و از رزمه رزمه رش .
بر قد لاله قمر دوخت قباهای رش
خشتک نفطی نهاد بر سر چین قبا.
اگرچه دامن کوه است جای پرورشش
بساط کوه که خار است اطلس و رش باد.
{ا}
نوعی از جامه ابریشمین گرانبها. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ فارسی معین ) (انجمن آرا) (آنندراج ) (از برهان ) (فرهنگ اوبهی )(از لغت محلی شوشتر، نسخه خطی کتابخانه مولف ) (از فرهنگ جهانگیری ) (از غیاث اللغات ) (از شعوری ج 2 ورق 8) (از فرهنگ سروری ) (از فرهنگ رشیدی ):
تا شود از باد آبان باغ پر دینار زرد
تا شود از ابر نیسان باغ پر دیبای رش .
عبدالواسع جبلی .
سائل از جامه خانه تو برد
اطلس و خزّ و توزی و کژ و رش .
سوزنی .
فراش صنع قدرت او گسترد بساط
از حزمه حزمه حله و از رزمه رزمه رش .
سوزنی .
بر قد لاله قمر دوخت قباهای رش
خشتک نفطی نهاد بر سر چین قبا.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 37).
اگرچه دامن کوه است جای پرورشش
بساط کوه که خار است اطلس و رش باد.
کمال الدین اسماعیل .
[رَ]
{ا}
پشته . تپه . (فرهنگ فارسی معین ). مقابل کنده . فراز. تپه . تل . بلندی . بلندی در زمین . پشته ، مقابل گودی و نشیب . (یادداشت مولف ).* زمین پشته پشته . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ) (انجمن آرا) (آنندراج ) (لغت محلی شوشتر) (از فرهنگ جهانگیری )(از شعوری ج 2 ورق 8) (از فرهنگ رشیدی ). زمین پر فراز و نشیب . (فرهنگ خطی ) (فرهنگ سروری ). زمین نشیب و فراز باشد نه سخت و هموار. (فرهنگ اوبهی ):
هرچه بخواهد بده که گنده زبان است
دیو رمیده نه کنده داند و نه رش .
-کنده و رش ; فراز و نشیب زمین بود که پشته پشته باشد اگرچه دشت بود. (لغت فرس اسدی چ عباس اقبال ).
{ا}
پشته . تپه . (فرهنگ فارسی معین ). مقابل کنده . فراز. تپه . تل . بلندی . بلندی در زمین . پشته ، مقابل گودی و نشیب . (یادداشت مولف ).* زمین پشته پشته . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ) (انجمن آرا) (آنندراج ) (لغت محلی شوشتر) (از فرهنگ جهانگیری )(از شعوری ج 2 ورق 8) (از فرهنگ رشیدی ). زمین پر فراز و نشیب . (فرهنگ خطی ) (فرهنگ سروری ). زمین نشیب و فراز باشد نه سخت و هموار. (فرهنگ اوبهی ):
هرچه بخواهد بده که گنده زبان است
دیو رمیده نه کنده داند و نه رش .
منجیک .
-کنده و رش ; فراز و نشیب زمین بود که پشته پشته باشد اگرچه دشت بود. (لغت فرس اسدی چ عباس اقبال ).
[رَ]
{ا}
قسمی از خرمای سیاه . (ناظم الاطباء) (از برهان ) (لغت محلی شوشتر، نسخه خطی کتابخانه مولف ) (از فرهنگ جهانگیری ). نوعی خرمای سیاه و بالیده . (از فرهنگ فارسی معین )(از شعوری ج 2 ورق 8). خرمای سیاه پرگوشت کم قوت کم شیرینی . (از انجمن آرا) (آنندراج ) (از فرهنگ رشیدی ) (ازفرهنگ سروری ). خرمای سیاه . (فرهنگ خطی ):
گر ز سوی بصره می آید هزاران قوصره
ازبرای مصلحت چنگال از رش می کند.
* نوعی از انجیر. (ناظم الاطباء) (انجمن آرا) (از برهان ) (لغت محلی شوشتر) (از فرهنگ جهانگیری ) (از شعوری ج 2 ورق 8) (از فرهنگ رشیدی ).* سیماب و جیوه . (ناظم الاطباء). سیماب . (انجمن آرا) (آنندراج ) (فرهنگ جهانگیری ) (از فرهنگ رشیدی ) (از ذیل فرهنگ سروری چ دبیرسیاقی ). سیماب و زیبق. (از برهان ) (لغت محلی شوشتر). سیماب که جیوه و ژیوه نیز گویند. (از شعوری ج 2 ورق 8).* خاکه برنج یعنی گردی که پس از کوبیدن شلتوک با نمک و حصول برنج بدست می آید. (ناظم الاطباء). مخفف رشت . رش برنج ، نمک و خاکی که از کوفتن برنج با نمک ماند و آن را برای محکم کردن کاهگل بامها بکار برند. دربرنج پوست آن را می گویند و کنجاره یعنی ثفل کنجد رارهسی می گویند. آیا رش و رهشی یکی نیست ؟ (یادداشت مولف ).* نام روز یازدهم است از هر ماه شمسی ، و در این روز سفر و صحبت ممنوع است . (از انجمن آرا) (آنندراج ) (برهان ). نام روز یازدهم از هر ماه شمسی
می سوری بخواه کآمد رش
مطربان پیش دار و باده بکش .
چو هور سپهر آورد روز رش
ترازندگی باد پدرام و خوش .
درآمد در آن خانه چون بهشت
به روز رش از ماه اردیبهشت .
می خور کت باد نوش بر سمن و پیلگوش
روز رش رام و جوش روز خور و ماه و باد.
* (اخ ) نام فرشته موکل بر این روز (روز هیجدهم از هر ماه شمسی ) که عدل نیز در دست اوست . (از فرهنگ جهانگیری ) (ناظم الاطباء) (از فرهنگ رشیدی ). نام فرشته ای است که موکل روز رش و مدبر امور و مصالحی است که در آن روز واقع شود. (از انجمن آرا) (آنندراج ) (ازشعوری ج 2 ورق 8). بموجب مذهب زرتشت فرشته عدالت راگویند، و اصل تلفظ آن رشن است و شکل قدیمتر رشنو بوده . (از لغات شاهنامه ). نام فرشته داد است و روز هیجدهم هر ماه به نگهبانی وی سپرده است و در اوستا نام او رشنو
{ا}
قسمی از خرمای سیاه . (ناظم الاطباء) (از برهان ) (لغت محلی شوشتر، نسخه خطی کتابخانه مولف ) (از فرهنگ جهانگیری ). نوعی خرمای سیاه و بالیده . (از فرهنگ فارسی معین )(از شعوری ج 2 ورق 8). خرمای سیاه پرگوشت کم قوت کم شیرینی . (از انجمن آرا) (آنندراج ) (از فرهنگ رشیدی ) (ازفرهنگ سروری ). خرمای سیاه . (فرهنگ خطی ):
گر ز سوی بصره می آید هزاران قوصره
ازبرای مصلحت چنگال از رش می کند.
بسحاق اطعمه (از آنندراج ).
* نوعی از انجیر. (ناظم الاطباء) (انجمن آرا) (از برهان ) (لغت محلی شوشتر) (از فرهنگ جهانگیری ) (از شعوری ج 2 ورق 8) (از فرهنگ رشیدی ).* سیماب و جیوه . (ناظم الاطباء). سیماب . (انجمن آرا) (آنندراج ) (فرهنگ جهانگیری ) (از فرهنگ رشیدی ) (از ذیل فرهنگ سروری چ دبیرسیاقی ). سیماب و زیبق. (از برهان ) (لغت محلی شوشتر). سیماب که جیوه و ژیوه نیز گویند. (از شعوری ج 2 ورق 8).* خاکه برنج یعنی گردی که پس از کوبیدن شلتوک با نمک و حصول برنج بدست می آید. (ناظم الاطباء). مخفف رشت . رش برنج ، نمک و خاکی که از کوفتن برنج با نمک ماند و آن را برای محکم کردن کاهگل بامها بکار برند. دربرنج پوست آن را می گویند و کنجاره یعنی ثفل کنجد رارهسی می گویند. آیا رش و رهشی یکی نیست ؟ (یادداشت مولف ).* نام روز یازدهم است از هر ماه شمسی ، و در این روز سفر و صحبت ممنوع است . (از انجمن آرا) (آنندراج ) (برهان ). نام روز یازدهم از هر ماه شمسی
می سوری بخواه کآمد رش
مطربان پیش دار و باده بکش .
خسروی .
چو هور سپهر آورد روز رش
ترازندگی باد پدرام و خوش .
فردوسی .
درآمد در آن خانه چون بهشت
به روز رش از ماه اردیبهشت .
فردوسی .
می خور کت باد نوش بر سمن و پیلگوش
روز رش رام و جوش روز خور و ماه و باد.
منوچهری .
* (اخ ) نام فرشته موکل بر این روز (روز هیجدهم از هر ماه شمسی ) که عدل نیز در دست اوست . (از فرهنگ جهانگیری ) (ناظم الاطباء) (از فرهنگ رشیدی ). نام فرشته ای است که موکل روز رش و مدبر امور و مصالحی است که در آن روز واقع شود. (از انجمن آرا) (آنندراج ) (ازشعوری ج 2 ورق 8). بموجب مذهب زرتشت فرشته عدالت راگویند، و اصل تلفظ آن رشن است و شکل قدیمتر رشنو بوده . (از لغات شاهنامه ). نام فرشته داد است و روز هیجدهم هر ماه به نگهبانی وی سپرده است و در اوستا نام او رشنو
[رَ]
{اخ}
رخش . (فرهنگ فارسی معین ). مخفف رخش ، نام اسب رستم . (از یادداشت مولف ). رخش را گویند. (لغت فرس اسدی چ عباس اقبال ):
ای زین خوب زینی یا تخت بهمنی
ای باره همایون شبدیز یا رشی .
{اخ}
رخش . (فرهنگ فارسی معین ). مخفف رخش ، نام اسب رستم . (از یادداشت مولف ). رخش را گویند. (لغت فرس اسدی چ عباس اقبال ):
ای زین خوب زینی یا تخت بهمنی
ای باره همایون شبدیز یا رشی .
دقیقی .
[رَ]
{کردی ، ص}
در کردی به معنی سیاه است . و صفت سیاه در کردی حاکی از احترام است ودر اول اسماء اعلام آید تعظیم را. (یادداشت مولف ).
{کردی ، ص}
در کردی به معنی سیاه است . و صفت سیاه در کردی حاکی از احترام است ودر اول اسماء اعلام آید تعظیم را. (یادداشت مولف ).
[رَش ش / رَ]
{از ع ، ا}
قطره های ریزه ریزه آب و یا مایعی دیگر که از ریختن بر زمین در اطراف آن پراکنده می گردند. (ناظم الاطباء):
گرچه شمسی نه بر، عالم را
از کف راد تست و ابل و رش .
به شدم و بهتری نصیب تو بادا
چهره تو چون گل طری و بر او رش .
{از ع ، ا}
قطره های ریزه ریزه آب و یا مایعی دیگر که از ریختن بر زمین در اطراف آن پراکنده می گردند. (ناظم الاطباء):
گرچه شمسی نه بر، عالم را
از کف راد تست و ابل و رش .
سوزنی .
به شدم و بهتری نصیب تو بادا
چهره تو چون گل طری و بر او رش .
سوزنی .
[رَش ش]
{ع ا}
باران اندک . ج ، رشاش . (از برهان ) (فرهنگ فارسی معین ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ) (غیاث اللغات ) (از اقرب الموارد). باران ریزه . (فرهنگ فارسی معین ) (از برهان ). درعربی باران ریزه ریزه . (لغت محلی شوشتر، نسخه خطی کتابخانه مولف ). باران اندک . ظاهراً از رش بمعنی باران یا افشاندن مطلق است ماخوذ از تازی:
چون نزد بر وی نثارش رش نور
او همه جسم است نی دل چون قشور.
* ضرب دردناک . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). ضربت دردآور. (از اقرب الموارد).
{ع ا}
باران اندک . ج ، رشاش . (از برهان ) (فرهنگ فارسی معین ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ) (غیاث اللغات ) (از اقرب الموارد). باران ریزه . (فرهنگ فارسی معین ) (از برهان ). درعربی باران ریزه ریزه . (لغت محلی شوشتر، نسخه خطی کتابخانه مولف ). باران اندک . ظاهراً از رش بمعنی باران یا افشاندن مطلق است ماخوذ از تازی:
چون نزد بر وی نثارش رش نور
او همه جسم است نی دل چون قشور.
مولوی .
* ضرب دردناک . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). ضربت دردآور. (از اقرب الموارد).
[رَش ش]
{ع مص}
چکانیدن آب و خون و اشک . (ناظم الاطباء).* چکیدن آب و خون و اشک . (فرهنگ فارسی معین ) (آنندراج ) (منتهی الارب ) (غیاث اللغات ). برفشاندن آب و خون و اشک . ترتاش . (از اقرب الموارد).* زدن کسی را زدنی دردناک . (ناظم الاطباء) (از آنندراج ). زدن دردناک .* با آب پاش آب فشاندن بافنده بر بافته .(از اقرب الموارد).* باران ریزه باریدن آسمان . (ناظم الاطباء). باران اندک باریدن آسمان . (از اقرب الموارد). ریزه باریدن . (آنندراج ) (منتهی الارب ) (مصادر اللغه زوزنی ) (تاج المصادر بیهقی ).* شستن چیزی . (از اقرب الموارد).*آب زدن . (دهار) (غیاث اللغات ). آب زدن جایی را. (منتهی الارب ). آب بزدن . (مصادر اللغه زوزنی ) (تاج المصادر بیهقی ). آب پاشیدن . (از شعوری ج 2 ورق 8) (از اقرب الموارد).* در عربی امر به پاشیدن . (لغت محلی شوشتر).* صب . (یادداشت مولف ).
{ع مص}
چکانیدن آب و خون و اشک . (ناظم الاطباء).* چکیدن آب و خون و اشک . (فرهنگ فارسی معین ) (آنندراج ) (منتهی الارب ) (غیاث اللغات ). برفشاندن آب و خون و اشک . ترتاش . (از اقرب الموارد).* زدن کسی را زدنی دردناک . (ناظم الاطباء) (از آنندراج ). زدن دردناک .* با آب پاش آب فشاندن بافنده بر بافته .(از اقرب الموارد).* باران ریزه باریدن آسمان . (ناظم الاطباء). باران اندک باریدن آسمان . (از اقرب الموارد). ریزه باریدن . (آنندراج ) (منتهی الارب ) (مصادر اللغه زوزنی ) (تاج المصادر بیهقی ).* شستن چیزی . (از اقرب الموارد).*آب زدن . (دهار) (غیاث اللغات ). آب زدن جایی را. (منتهی الارب ). آب بزدن . (مصادر اللغه زوزنی ) (تاج المصادر بیهقی ). آب پاشیدن . (از شعوری ج 2 ورق 8) (از اقرب الموارد).* در عربی امر به پاشیدن . (لغت محلی شوشتر).* صب . (یادداشت مولف ).
[ر]
{ا}
ریش و لحیه . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). مخفف ریش است که بعربی لحیه گویند. (برهان ). محاسن .* ریش . زخم . جراحت . (فرهنگ فارسی معین ). مخفف ریش جراحت هم هست . (برهان ).* قهر و غضب و خشم . (ناظم الاطباء).
{ا}
ریش و لحیه . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). مخفف ریش است که بعربی لحیه گویند. (برهان ). محاسن .* ریش . زخم . جراحت . (فرهنگ فارسی معین ). مخفف ریش جراحت هم هست . (برهان ).* قهر و غضب و خشم . (ناظم الاطباء).
[رُ]
{ا}
برگشتگی چشم از روی قهر و غضب و خشم . (فرهنگ فارسی معین ) (ناظم الاطباء). گردانیدن چشم به جهت قهر و غضب . (فرهنگ فارسی معین ) (از انجمن آرا) (آنندراج ) (از برهان ) (از لغت محلی شوشتر، نسخه خطی کتابخانه مولف ) (از فرهنگجهانگیری ) (از شعوری ج 2 ورق 24) (از فرهنگ رشیدی ).
-رُش کردن ; گردانیدن چشم از روی خشم و قهر:
که فقیه از که رو ترش کرده
بازتا بر که چشم رش کرده .
{ا}
برگشتگی چشم از روی قهر و غضب و خشم . (فرهنگ فارسی معین ) (ناظم الاطباء). گردانیدن چشم به جهت قهر و غضب . (فرهنگ فارسی معین ) (از انجمن آرا) (آنندراج ) (از برهان ) (از لغت محلی شوشتر، نسخه خطی کتابخانه مولف ) (از فرهنگجهانگیری ) (از شعوری ج 2 ورق 24) (از فرهنگ رشیدی ).
-رُش کردن ; گردانیدن چشم از روی خشم و قهر:
که فقیه از که رو ترش کرده
بازتا بر که چشم رش کرده .
سنایی (از آنندراج ).
